“Tacy sami a ściana między nami “ – czyli o trudnościach z akceptacją osób chorych na AIDS
Codziennie korzystamy z przestrzeni publicznych takich jak szkoła, miejsce pracy, przedszkole, sklepy, galerie czy komunikacja miejska. Właśnie ta ostatnia będzie dzisiaj pod okiem analizy. Zainspirowana ostatnimi wydarzeniami, otwieram szeroko oczy ze zdumienia i czytam. Uświadamiam sobie skalę problemu…
Tysiące mieszkańców codziennie porusza się komunikacją miejską, która jest wpisana w rutynę dnia. Co w przypadku mieszkańców Częstochowy było zatem wyjątkowe? Wypadek, jednak nie był to zwyczajny wypadek. Autobus pełen ludzi wyruszył trasą zgodną z rozkładem, gdy mijając kolejną ulicę kierowca autobusu w ostatniej chwili spostrzegł rozpędzonego rowerzystę z lewej strony. Zmuszony do gwałtownego hamowania, wykonał manewr i wtedy doszło do zbicia szyby wewnątrz pojazdu. Wielu pasażerów zostało rannych, polała się krew. Podczas niesienia pomocy pewna ranna i roztrzęsiona kobieta oznajmia “proszę się odsunąć, mam AIDS”. Niestety kontakt z krwią zarażonej mógł mieć każdy pasażer, dlatego pasażerowie zostali oddelegowani na badania wykluczające zakażenie wirusem HIV w swoim organizmie. Opisana historia jednak nie ma na celu siać postrach przez komunikacją miejską a pokazywać skalę zjawiska choroby.
Czy wciąż AIDS jest chorobą powszechną?
Niby nie mówi się o niej już tak dużo jak w latach ‘90. Odpowiadam: tak. Niestety zjawisko omawianej choroby jest wciąż wysokie w Polsce. Mieszkanka Częstochowy cierpiąca na AIDS nie jest jedynym przypadkiem. Niczego winna kobieta niestety będzie zmagać się z wyrzutami sumienia w związku z narażeniem zakażenia innych wirusem w przestrzeni publicznej.
AIDS czyli zespół nabytego niedoboru odporności, wywołany przez ludzki wirus niedoboru odporności (HIV) prowadząca do postępującego upośledzenia odporności osoby zakażonej i ostatecznie do rozwoju zespołu nabytego niedoboru odporności. Zakażenie ludzkim wirusem odporności następuje poprzez ekspozycję na wydzieliny, tkanki zawierające wirusa, kontakt seksualny oraz na drodze okołoporodowej. Uwaga nie zarazimy się poprzez pocałunek, podanie ręki, kaszel czy kichnięcie. Możemy korzystać z tych samych naczyń czy pływać w tym samym basenie!
Aids niestety jest nieuleczalne, jeszcze nie wynaleziono lekarstwa, jednak kuracja antynowotworowa skutecznie opóźnia reprodukcję genów wirusa.
Skala zjawiska choroby AIDS w Polsce jest duża, co najmniej 22 038 osób jest zarejestrowanych w Polsce jako osoby zakażone wirusem*, 3 506 zarejestrowano zachorowań na AIDS (ostatnia faza) a ponad 1374 chorych zmarło. Przerażające są statystyki dotyczące dzieci, aż 110 chorych. Leczenie w Polsce jest prowadzone i finansowane w ramach programu zdrowotnego Ministerstwa Zdrowia „Leczenie antyretrowirusowe osób żyjących z wirusem HIV w Polsce na lata 2017 – 2021”.
Jednak dlaczego chorzy na AIDS są traktowani jak trędowaci? Czasy się zmieniają a stereotypy stoją w miejscu. Popularność zjawiska zazwyczaj otwiera umysły i prowadzi do zwiększenia tolerancji, niestety nie w tym przypadku. Lęk przed powiedzeniem na głos HIV czy AIDS, przed obawą opacznego zrozumienia kogoś innego jest tak wysoki, że przeradza się w mechanizm obronny i odrzucanie nawet myśli o chorobie. Powoli przełamujemy w Polsce tematy, o których się nie rozmawia, jednak jeśli chodzi o HIV to na myśl przychodzi mi tylko jedno słowo – Spinalonga. Spinalonga to niewielka, opuszczona, grecka wysepka z przerażającą historią. W czasach, gdy psychologia jeszcze nie istniała, osoby chore na trąd zostawały zazwyczaj umieszczane w koloniach i miejscach izolowanych, co w naturalny sposób było radzeniem sobie z trudną sytuacją epidemii. To właśnie spotkało Spinalongę, która stała się wyspą-obozem dla trędowatych. Przytaczam tę historię w celu zaalarmowania, że HIV to nie trąd, a my społeczeństwo poradzimy sobie z epidemią bez alienacji chorych. Dlaczego osoby chore na AIDS są odrzucane przez resztę zdrowego społeczeństwa? Z braku wiedzy? Z uprzedzeń i stereotypów? Czy mamy świadomość tego, że te osoby już wystarczająco cierpią z powodu odrzucenia przez siebie samego? A mamy XXI wiek! Wyobraźmy sobie, że one same muszą się zmierzyć z chorobą nieuleczalną, ze świadomością nieodwracalności i ograniczeń z niej płynących. Muszą ją zaakceptować i nauczyć się z nią żyć, co nie wydaje się łatwym zadaniem. Pewna bardzo odważna Polka postawiła się wszem i powiedziała “HIV jest częścią mnie”, ujawniając jak bardzo jesteśmy niedoinformowani w tej kwestii. Niesamowity wywiad z Katarzyną Klaczak dla gazety.pl do którego odsyłam, uświadomił mi z czym musiała się zmierzyć ta kobieta. Ujawniła fakt, że wiele osób z personelu medycznego wciąż nie ma odpowiedniej wiedzy na temat HIV i AIDS a lekarze nie wiedzą z czym się mierzą. Strata bliskich osób oraz skazanie siebie na izolację społeczną to chleb powszedni osób zarażonych wirusem HIV.
Całe szczęście, że jednak ktoś na temat się wypowiada (chociaż badań naukowych jest zaskakująco mało). W 2017 roku ruszyła kampania edukacyjna #mamczasrozmawiac Krajowego Centrum ds. AIDS, która edukuje społeczestwo. Polecam również odwiedzić stronę pozytywnieotwarci.pl by zasięgnąć informacji także hivokryzja.pl oraz wywiad z Katarzyną Klaczek.
Nie bądźmy HIVokrytami! Dowiedzmy się więcej!
Jeśli obawiasz się że jesteś nosicielem wirusa HIV zrób test, który jest całkowicie anonimowy i poufny.
Pomoże Ci w tym procesie specjalista, którego możesz znaleźć tutaj: https://aids.gov.pl/czerwona-kokardka/
Telefony zaufania: 801 888 448 lub 22 692 82 26
*(statystyki gov na 31.07.2017)
Bibliografia
1.Kałdon B., (2011). Wybrane aspekty problematyki zakażenia wirusa HIV i choroby AIDS, a młodzieź jako grupa szczególnego ryzyka. Warszawa: Forum Psychologiczne 1/2011.
2. Szymusiak A., Rzepka E., Hłaki W., (2015). Poziom wiedzy na temat HIV i AIDS wśród społeczeństwa. Nowy Targ: Ostry Dyżur, tom 8, nr 4.
3. Janiszewski J., (2013). Kto w Polsce ma HIV? Epidemia i jej mistyfikacje. Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej.
Wypowiedz się!
[fbcomments]